Spór dotyczący roli sędziów i sądownictwa w Polsce powinien być rozważany w aspekcie cywilizacyjnym; tytułowa "judaizacja" nie jest tu czynnikiem etnicznym, a cywilizacyjnym.
Różnica jest zasadnicza w odniesieniu do roli spełnianej przez sądownictwo.
W systemie judaistycznym jest to ocena postępowania względem obowiązujęcego prawa, gdzie nie ma żadnego odniesienia do źródeł jego powstania.
W Cywilizacji Polskiej, a na jej zasadach kształtowane było prawo Rzeczypospolitej, rolą sądownictwa było prowadzenie procesów rozjemczych, gdzie strony prowadzące spór traktowane były jako równoprawne.
Obecny spór dotyczący roli sędziów i całego sądownictwa w regulacji relacji społecznych ma tę kwestię niejako genetycznie wpisaną i wcześniej, czy później, sprawa musi zostać w ten sposób postawiona. Poruszane zagadnienia dotyczą zbyt daleko idących uprawnień sędziów, którzy nie tylko chcą uzasadniać swe wyroki obowiązującym prawem, ale wręcz dowolnie kształtować jego treść poprzez daleko odbiegającą od pierwotnych zapisów interpretację, a gdzie chcą dodatkowo uzyskać akceptację do roli jedynych interpretatorów i to bez żadnej kontroli zewnętrznej.
Takie uprawnienia sędziowie mogliby jednak uzyskać jedynie w systemie judaistycznym, gdzie prawo jest narzucone objawieniem zawierającym wskazanie, kto jest uprawniony do interpretacji. W naszych warunkach akceptacja dla takiego stanowiska wiąże się z tworzeniem Judeopolonii, a nie Rzeczypospolitej.
Póki zatem jesteśmy (formalnie) Rzeczypospolitą, póty stanowisko prezentowane przez część środowiska sędziowskiego jest jawną zdradą stanui powinno podlegać penalizacji, gdyż jest atakiem na ustrój państwa.
Wydaje się, że podstawowym krokiem powinno być usunięcie sędziów o wskazanych inklinacjach z grona funkcjonariuszy państwa.
Oczywiście - przedstawiona interpretacja jest zasadna pod warunkiem, że celem zmian jest dążenie do odbudowy instytucji Rzeczypospolitej, a nie dalsze wtapianie w magmę "narodu europejskiego.
