Pewnie już z rok temu dałem wyraz swemu przekonaniu, że nasza rzeczywistość jest wynikiem przemieszania trzech elementów podstawowych: czasu, przestrzeni geometrycznej i prędkości (ruchu).
Ta uwaga została pominięta przez Eine, a jedynie dostrzeżona przez AJ. I to z niechęcią;-)
Ostatnio na blogach obu Panów zadałem pytanie:
Jeśli potraktować prędkość jako wymiar, gdzie naszą prędkość określilibyśmy jako zerową, czyli umieszczoną w początku układu, a na osi w odległości c znalazłaby się prędkość światła, to w którym miejscu na tej osi należy sytuować rakietę w przestrzeni okołoziemskiej – „na lewo”, czy „na prawo” od naszego położenia?
To „proste” pytanie jest trudne w swej istocie, gdyż wymaga skomplikowanych wyjaśnień związanych z dodawaniem relatywistycznym prędkości. Itp. duperele.
A przecież między nami, a rakietą, jest wyraźna różnica prędkości i wypadałoby to tak po prostu „jak chłop krowie”wytłumaczyć.
Już „na własną rękę” zasugerowałem, że takim logicznym wytłumaczeniem byłoby istnienie dodatkowego (ukrytego) wymiaru w którym poruszałyby się obiekty materialne. To tłumaczyłoby i Teorię Względności, i rozsądek w rozumowaniu.
I jak sobie przypomniałem, jakieś takie rozumowanie zostało przeprowadzone w opracowaniu wskazanym linkiem przez wiedźmę Margo (na blogu AJ).
Tu chciałbym pójść trochę dalej. Otóż, jeśli wprowadzany jest dodatkowy wymiar dla prędkości to tym samym tworzona zostaje płaszczyzna prędkości.
Wracając do moich wcześniejszych koncepcji; jeśli istnieje wielowymiarowa przestrzeń geometryczna (3-wymiarowa kartezjańska, lub 2-wymiarowa kołowa – niedawno pisałem na ten temat), to wobec spostrzeżenia dotyczącego prędkości, można rozważać istnienie także wielowymiarowej przestrzeni prędkości. Równie dobrze tyczy to czasu.
Zatem naszą rzeczywistość można traktować jako wzajemne rzutowanie przestrzeni geometrycznej, przestrzeni czasu i przestrzeni prędkości.
Uwaga:
Moje odniesienie do Teorii Względności ma też zabarwienie estetyczne. Tę teorię postrzegam jako „ułomną”; jest podobna sztuce współczesnej przyciągającej wzrok swym brakiem harmonii.
W TW mamy „rozwiniętą” przestrzeń geometryczną, dodaną w postaci jednowymiarowej przestrzeń czasu i redukowaną do punktu przestrzeń prędkości.
Stąd brak estetyki, czy ułomność tej teorii.
PS. Przedstawione uwagi nie są końcowym efektem rozważań.
